Ακούσαμε οτι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια φημολογία για στοιχιά, ή άλλες δοξασίες, περί φαντασμάτων και παράξενων ήχων! Από τα παραμύθια των παππούδων μας ξέρουμε οτι σε μέρη που υπήρξε πόνος, δάκρυα, αλύτρωτοι πόθοι, δεν μπορεί να επέλθει ησυχία και γι' αυτό -σύμφωνα πάντα με μύθους και θρύλους- οι φωνές "ποτίζουν" τους τοίχους και μένουν εκεί για πάντα! Εμείς δεν είμαστε εδώ να σας τρομάξουμε, ούτε και υπάρχει αιτία και αφορμή!
Αναφέρομαι στο σανατόριο της Πάρνηθας! Σανατόριο γιατί; Γιατί το 1917 με την έξαρση της φυματίωσης, οι Αθηναίοι έτρεχαν εκεί για το κατάλληλο κλίμα! Πόνος, εξαθλίωση, απομόνωση ολόκληρους μήνες τον χειμώνα! Συνοπτικά, βρέθηκε η πενικιλίνη, έφυγαν οι Αθηναίοι, πήρε για λίγο το όνομα "Ξενίας" σαν ξενοδοχείο, έγινε αργότερα σχολή τουρισμού, χτίστηκε το Καζίνο, και ο "Ξενίας" αφέθηκε στην μοίρα του! (Μια μοίρα που του επιτρέπει να στέκεται ΑΚΟΜΑ όρθιος μετά από σεισμούς καταστροφικούς, αλλά και ανθρώπινες παρεμβολές..)
Στα δικά μας: Εμείς ξεκινήσαμε ένα πρωινό-γλυκό μου ταίρι-, και ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στα 1021 παρακαλώ, μέτρα υψόμετρο! Το τοπίο στην Πάρνηθα; Μαγικό σχεδόν! Ξεκινάμε να πάμε να δούμε το τόσο συζητημένο, "στοιχειωμένο" σανατόριο!
Αντίκρυ μας με το που φτάνουμε βλέπουμε μια εικόνα χωρίς πολλά σχόλια! Την Αθήνα όλο μπετό, που από ψηλά -παραδόξως- φαίνεται πανέμορφη!
Στο βάθος της αμέσως επόμενης στροφής , διακρίνεται η Πεντέλη, η αδερφούλα της Πάρνηθας, λίγο πιο κοντή αλλά τι να γίνει, Ελληνίδες είναι!
Παρόλο που δεν είχε πολύν ήλιο, παρατηρείστε την Πεντέλη, φοράει καπέλο!!
Στην επόμενη στροφή το τοπίο αλλάζει! Γίνεται πιο ομιχλώδες! Ρε σεις, πιο ψηλά χιονίζει!
Και όντως, χιόνιζε..το είδαμε μετά, όταν μας άφησαν τα σύννεφα!
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μας ένα μεγαλοπρεπές κτήριο, που πιστέψτε με, δεν έιχε να ζηλέψει τίποτα από την Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών! (Το πρόβλημα είναι βέβαια οτι, ούτε εκείνη διαφέρει και πολύ)
Κυρίες, κύριοι να σας συστήσω (για όσους δεν τον ξέρετε) , τον Ξενία!
ΠΡΙΝ όμως γνωρίσουμε τον εσωτερικό του κόσμο, πάμε λίγο έξω να δούμε τι είναι αυτό το Πάρκο των Ψυχών που δεσπόζει ακριβώς απέναντι; "ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ"; Πόσο τουριστικό φίλε αναγνώστη!
Το πάρκο των ψυχών είναι ένα αφιέρωμα, και ένα έργο του σπουδαίο Σπυρίδωνα Ντασιώτη, ενός γλύπτη που αποφάσισε να δώσει ζωή, ξανά, όχι μόνο στα δέντρα που κάηκαν από την φωτιά αλλά και στους ανθρώπους που πόνεσαν εκεί μέσα 100 χρόνια πρίν!
Μπροστά από το καταπληκτικό ορεινό τοπίο δεσπόζει ένα έργο γλυπτικής διαφορετικό από τα άλλα! Με..καμένο ξύλο!
Το "πάρκο" αυτό είναι ενα πάρκο ξεχωριστό! Ένα πάρκο γεμάτο σύμβολα!
Μια μικρή γεύση από τα σύμβολα των Ψυχών! (Ακολουθεί ο συμβολισμός τους)
Τι λέτε; Πάμε μέσα;
Πάμε!
Το κτίριο απ'έξω μοιάζει, -και είναι- πλήρως εγκαταλελειμένο! Σχεδόν γκρεμισμένοι τοίχοι, ακόμα και μέρα μεσημέρι, σου φέρνουν ένα αίσθημα φυγής!
Μπήκαμε από μια τρύπα (και σε πολλές απο αυτές πήγαμε να πέσουμε, μέσα στο κτήριο!)
Το εσωτερικό σκοτεινό, υγρό και κάπως πιο απόκοσμο! Εγώ θα το έλεγα απλώς, παρατημένο!
Να τονίσω πως στη οποιαδήποτε επίσκεψη στην ταράτσα, του κτηρίου, δηλαδή στον 9ο όροφο περίπου, ο επισκέπτης πρέπει να προσέχει ιδιαιτέρως, καθώς υπάρχουν τρύπες, που καταλήγουν ακόμα και στα υπόγεια!
Ο Ξενίας, είναι επίσης γνωστός, και για τις τελετές, που διαλέγουν να κάνουν φίλοι διάφορων "θρησκειών", όταν πέσει το φώς το ήλιου! Σημάδια και σύμβολα τέτοιων τελετών υπάρχουν παντού μέσα στο κτήριο, με τα πιο χαρακτηριστικά, μια καρέκλα, πάνω σε ένα -καθόλου φιλικό- σύμβολο, και ένα κρεβάτι μ'ένα φουστάνι, μια πεταμένη τσάντα και ίσως μια πεταμένη ζωή στον 6ο όροφο του κτίσματος!
Οι φωτογραφίες μιλούν!
Εκτός όμως από τα σύμβολα, την μάυρη μαγεία, και τους θορύβους που κάποιοι μπορεί να ακούσουν, έχει και μια καλλιτεχνική χροιά ο Ξενίας!
Μέσα στα δωμάτια του βρήκαμε έργα από καλλιτέχνες του δρόμου! Έχουμε μάθει να τα λέμε όλα graffiti! Δεν μιλάμε για ένα απλό είδος graffiti όμως σε αυτή την περίπτωση! Μιλάμε για έργα που από τη μια "σπάνε" την απόκοσμη εγκατάλειψη του χώρου, και από την άλλη την ενισχύουν! Μια εικόνα -λένε- χίλιες λέξεις!
Ποιός ξέρει, ίσως μια μέρα να πάει κάποιος και να βοηθήσει την κάμπια να γίνει πεταλούδα!
Ιδιαίτερη εντύπωση, μας έκανε η θέα από τα παράθυρα των κεντρικών χώρων και όχι μόνο! Μεγάλα παράθυρα, με θέα τα ελατοδάση! (Όσα έλατα μπορεί να έχουν μείνει 30χλμ μακριά από τον πολιτισμό)
Αποφασίσαμε κατα τις 17:00 να ξεκινήσουμε για τον γυρισμό καθώς η μέρα μας αποχαιρετούσε!
Στην ακόλουθη φωτογραφία είναι τα υπόγεια! Παρόλο που ο ήλιος στην δύση του έπεφτε στις χαράδρες των παραθύρων, εκείνα δεν φανέρωναν το περιεχόμενο τους!
Βγαίνουμε από το κτήριο, και το σιγά σιγά το αποχαιρετάμε, έτοιμοι να κάνουμε τα σχόλια μας για αυτή την εμπειρία!
Ξεκινάμε λοιπόν την επιστροφή κι είχε ήδη βραδιάσει! Στο δρόμο, μας έπιασε ομίχλη!
Κι έτσι φτάνει στο τέλος του μια διαδρομή στον Ξενία! Οι εντυπώσεις; Θετικές και αρνητικές! Κάποιοι αποφάσισαν να μην ξαναπάνε, άλλοι να πάνε ξανά, ίσως και βράδυ! Ο καθένας είχε μια δική του ιστορία να πει! Εκεί που καταλήγει κανείς, πέρα από τις φωνές και τα "φαντάσματα", που -με θρύλους- έχουν στοιχειώσει το μέρος, είναι στην εγκατάλειψη, και στο πως μπορεί ένα μέρος να συγκεντρώσει μια τόσο απόκοσμη και αρνητική ενέργεια!
Ωστόσο την ενέργεια αυτή ίσως λίγοι να την αισθάνονται!
Μάλλον έχει να κάνει με το, τι ψάχνει ο καθένας! Πώς βλέπει τα πράγματα! Αλλά έτσι είναι το σύνολο της πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερίνα! Αν αφήσεις τα συναισθήματα σου ελεύθερα, ίσως σε πουν, τρελό! Όμως το ίδιο δεν θα συμβεί, αν χρησιμοποιήσεις και λίγο παραπάνω από την μέση λογική;
Αυτός είναι ο Ξενίας! Μια μάχη ανάμεσα στην λογική, και την αίσθηση! Όπως και να χει..Αξίζει μια μικρή βόλτα! Είναι μερικές στροφές κάτω από το καζίνο, κι αν πάτε με τα πόδια; Δεν θα είναι ο Ξενίας που θα σας μείνει σαν ανάμνηση!
Επιμέλεια: Καλλέργης Δημήτρης-Μαρίνα Γεργκανιάν
